«Διέρρηξαν χτες το σπίτι μου. Εντάξει. Δεν μου πήραν πολλά. 2 laptop, το δικό μου και της αδελφής μου, ένα πενηντάευρω που ακόμα αναρωτιέμαι πως βρήκαν εκεί που το ‘χα καταχωνιασμένο, και όλα μου τα μπιζού. Εντάξει από τα μπιζού θα βγάλουν τουλάχιστον 1000 ευρώ αλλά τι να κάνουμε;»
Κάθε φορά που βλέπω τα συρτάρια μου που δεν χωράνε τα ρούχα μου σκέφτομαι αυτόν τον μονόλογο της συναδέλφου. Αυτό το τόσο κυνικό χιλιάρικο που κοστίζουν όλα της τα κοσμήματα και η παραδοχή πως της στοίχισε αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.
Ο κάθε ένας από εμάς διαλέγει το αντικείμενο στο οποίο θα επενδύσει συναισθηματικά. Μπορεί να είναι κοσμήματα, μπορεί να είναι ρούχα, παπούτσια, φουλάρια, gadgets ή απλά t-shirts με λογότυπα. Είναι αντικείμενα που συσσωρεύονται σιγά σιγά δημιουργώντας κάποιου είδους συλλογή, όπως παλιά με τα γραμματόσημα, και ενώ το κάθε ένα ξεχωριστά κοστίζει ίσως ελάχιστα, στο σύνολό της η συλλογή φτάνει το απίστευτο ποσό πολλών χιλιάδων ευρώ.
Κι όμως αν αυτά τα χρήματα, που έχουν μεταφραστεί σε αντικείμενα, τα χάσουμε η ζημιά δεν θα είναι και τόσο μεγάλη. Τα πάντα μπορούν να αντικατασταθούν και τα πάντα μπορούν να ξαναξεκινήσουν με λίγα μόνο ευρώ.
Κάθομαι οπότε και βλέπω τις στοίβες απ΄ τα ρούχα που δεν θέλω να πετάξω αλλά και πια δεν χωράνε στα συρτάρια. Πόσο κόστισε το καθένα; Πόσο συχνά φορέθηκε; Γιατί είναι στην στοίβα και όχι τακτοποιημένο σε μια ευρύχωρη ντουλάπα; Γιατί ξόδεψα και θα συνεχίσω να ξοδεύω όταν αυτά τα 10 ευρώ θα μπορούσαν να γίνουν ένα δώρο ή μια προσφορά τώρα που η ανάγκη για υποστήριξη βρίσκεται παντού γύρω μας;
Θέλω πολύ να μετριάσω την καταναλωτική μου ύπαρξη, κι ας ξέρω πως υπάρχουν και χειρότερα. Θέλω να την ανακατευθύνω σε πράγματα που να μετράνε περισσότερα από τα ρούχα που ράφτηκαν σε ένα καράβι έξω από τις ακτές της Κίνας. Θέλω να μην εξισώνω τον εαυτό μου με την κοπέλα με την περιουσία της σε μπιζού.
Ίσως για να αρχίσει η αλλαγή να πρέπει πρώτα να μείνουμε με λίγα. Ίσως μια διάρρηξη να μας σώζει.
