Κοιτάζω την φωτογραφία μιας κοπέλας. Μοιάζει πολύ με κάποια άλλη που τώρα πια είναι στριμμένη, αγγούρω, κακόψυχη, κρυόκωλη και όλα αυτά που συνηθίζουμε να λέμε για τις γυναίκες που δεν είναι κυριολεκτικά αλλά περιγράφουν την (σ)αύρα τους.
Η κοπέλα της φωτογραφίας θα μπορούσε να καταλήξει έτσι, κι ας είναι γεμάτη αθωότητα και καλοσύνη. Είναι ένα μικρό εύθραυστο πλάσμα που αρκεί μια κακή στροφή ή κάτι που θα θρέψει την ανασφάλεια της για να την οδηγήσει στο δρόμο της δίδυμής της.
Νομίζω πως θα καταριέμαι για πάντα την στιγμή που ο νους γίνεται κακοπροαίρετος. Την στιγμή που όσα μας έχουν συμβεί καταλήγουν δεύτερες σκέψεις για τις προθέσεις και διαθέσεις των ανθρώπων που συναντάμε. Θα ήθελα αντί για δεύτερες σκέψεις οι άνθρωποι να μας κερνάνε «αντίο». Να μην μας αναγκάζουν στην τριβή που κατά κανόνα δεν έχει θετική κατάληξη.
Μικρό πλάσμα με τα εκφραστικά μάτια προσπάθησε να μείνεις όπως είσαι. Η ανασφάλεια και η μελαγχολία που φέρνουν τα μετεφηβικά χρόνια θέλουν υπομονή και αγκαλιά. Ίσως αυτό σε σώσει. Ίσως που σε είδα να μην φοβάσαι να αγγίξεις τους ανθρώπους.
