κάπου εδώ

Χάνω τον εαυτό μου.
Το να έχω γνώση έξω από μένα.
Το να μπορώ να αναγνωρίσω πράγματα και καταστάσεις.
Το να νιώθω καλά με την στάση μου απέναντι στην καθημερινότητα.
Το να οδηγώ και να μην γεμίζω σκέψεις.
Το να κοιμάμαι και να μην στριφογυρίζω.
Το να ξυπνάω και να μην με νοιάζει που ξέχασα τα όνειρά μου.
Το να μπορώ να αποσυνδεθώ από τον κόσμο.
Το να λείπω στους άλλους.
Το να δημιουργώ.
Το να μην κρίνω.
Το να μην χρειάζεται να υπερασπιστώ.
Το να μην με νοιάζει που δεν τους νοιάζει.
Το να μην λυπάμαι για τους ανθρώπους.
Το να μπορώ να φτάσω την στεναχώρια μου στον πάτο.
Το να μπορώ να αγαπήσω χωρίς κανένα “αλλά” και “όμως”.
Το να μην χρειάζεται να παρέμβω στην ζωή μου καθοριστικά.
Το να μην χρειάζεσαι να πάρω μια απόφαση προτού είμαι έτοιμη.
Το να μπορώ να μείνω μόνη, ολομόναχη σε μια παραλία.
Το να σεβαστούν οι άλλοι το υγρό μου βλέμμα.
Το να μην μου μιλήσεις.
Γιατί δεν καταλαβαίνεις.