Το κακό του να είσαι ελεγκτής είναι ότι εξοικειώνεσαι να βρίσκεις το λάθος παντού γύρω σου. Αντιμετωπίζεις κάτι/κάποιον και κατευθείαν βλέπεις σαν σε οθόνη να καταγράφονται τα θετικά/αρνητικά και να επιχειρηματολογούνται.
Μέχρι προσφάτως το πάθαινα σπάνια όταν δεν μου ζητούνταν. Αλλά εικάζω πως η ορθή μου κριτική άρχισε να πείθει τους άλλους με αποτέλεσμα να με ρωτάνε όλο και πιο συχνά. Μαζί λοιπόν με την εξάσκηση αυτής της ικανότητας τον τελευταία χρόνο μπλέξαν και άλλα συναισθηματικά και υπαρξιακά πράγματα και σκέψεις. Γιατί δεν αντιδρούν οι άνθρωποι; Γιατί δεν κάνουν κάτι; Είναι αυτός κόσμος για να ζήσουμε; κτλ.
Αποτέλεσμα αυτών: Να πιέζομαι. Πιέζομαι να μην αναλύσω κάτι που είναι στραβό. Πιέζομαι να μην στεναχωρήσω ανθρώπους, να μην θίξω την οπτική τους κτλ. κτλ. κτλ.
Κι αυτό γιατί όσο ισορροπημένη και αν λένε ότι είμαι, όσο δίκιο και αν μου δίνουν σε γενικές γραμμές, ο άνθρωπος δεν παύει να είναι πάντα υποκειμενικός ή να αγνοεί μία τουλάχιστον διάσταση.
Τελευταία τα έχω βάλει με την εμπορευματοποίηση. Με τον πόθο για λεφτά, εξουσία, αναγνώριση που μετριέται σε αριθμούς. Και στο θράσος να ικανοποιείς τον πόθο σου παίζοντάς το κουλτούρα. Με ενοχλεί η καινούρια αξιακή ιεραρχία των «εναλλακτικών».
Με ενοχλεί που βρίσκει ανταπόκριση σε κόσμο που είχα σε εκτίμηση. Που δεν βλέπουν την αόρατη εκμετάλλευση ή έχουν άγνοια κινδύνου. Με όλα αυτά που γράφονται, συμβαίνουν, συζητιούνται γύρω μας και αυτοί εξακολουθούν να έχουν άγνοια κινδύνου!
Θέλω να γίνω πιο συγκεκριμένη σε αυτό το κείμενο αλλά… πιέζομαι. Και στεναχωριέμαι.
Μπορεί να μην σε ακούσουν τώρα, αλλά θα το έχουν στο υποσυνείδητο που θα βγει στην επιφάνεια σύντομα.
Όμως το πρόβλημα με τον κόσμο δεν είναι ότι δεν αλλάζουν γνώμη , αλλά δεν σ αφήνουν να ελευθερώσεις τις σκέψεις και τους εκνευρισμούς σου. Πρέπει να κάνεις παρέα με ανοιχτόμυαλους που να μην θίγονται εύκολα και να ακούνε πριν μιλήσουν , για να μην νιώθεις την πίεση.
Γιατί πάντα θα έχεις προβληματισμούς, είσαι σκεπτόμενη που βασίζεσαι στην διαίσθηση σου.
Απλά χρειάζεσαι ένα περιβάλλον με ανθρώπους που έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά.
Πάντως με το θέμα της εμπορευματοποίηση μπορεί να κοιτάνε τα λεφτά , αλλά τα κοιτάνε για κάτι βαθύτερο.
Δηλαδή πέρα από τις βασικές ανέσεις που προσφέρουν τα λεφτά , ο κόσμος βλέπει ότι τα λεφτά δίνουν μια κοινωνική αξία στο άτομο. Επιθυμεί αυτή την κοινωνική αξία. Που μπορεί να την πετύχει διαφορετικά.
Πχ ο Αινσταιν λάτρευε την κοινωνική αξία που απέκτησε χωρίς λεφτά.
Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια δομή που να βγάζει αυτή την κοινωνική αξία χωρίς να χρειάζεται το χρήμα.
Έχω σκεφτεί πολλά. Λόγου χρόνου δεν μπορώ να τα γράψω εδώ. Αλλά αν ενδιαφέρεσαι να το κουβεντιάσουμε , σου έχω κάνει follow στο twitter.
Πάντως άμα θέλεις να γίνεις Ruthless και Heartless , τότε εκμεταλλεύσου τον καπιταλισμό τώρα που υπάρχει :p