Μερικές φορές ζηλεύω… hidden track
Την ζωή των άλλων, τον ρυθμό της, την ισορροπία της, την ηρεμία και την απλότητα, τον χρόνο που βρίσκουν για να κάνουν όσα θέλουν. Ίσως γιατί δεν θέλουν πολλά. Ίσως γιατί η ζωή είναι επιλογές. Ίσως γιατί όταν τελικά κάθεσαι να σκεφτείς και να επιλέξεις και πάλι δεν βγαίνει η σούμα.
Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι το σώμα αντιδρά. Απ’ την μια παλεύει την απογοήτευση και απ’ την άλλη την υπερκόπωση που εφαρμόζω για να γλιτώσω απ’ την απογοήτευση. Φαύλος κύκλος και πάντα την πληρώνει το σώμα. Ίσως και το πνεύμα. Και εκεί ασθενώ τελευταίως.
Και εσύ, δεν ξέρω αν το νιώθεις, τώρα πρέπει να μου δείξεις πόσο μ’ αγαπάς. Ακόμα μια υπερπροσπάθεια. Εδώ και καιρό δεν έχω τύψεις που σου ζητάω τόσα. Και σένα ζηλεύω. Που βρίσκεις χρόνο για να κάνεις όσα αγαπάς. Που βρίσκεις χρόνο για μένα. Που με ανέχεσαι και με αντέχεις. Που ζεις μαζί μου…
Σου ζήτησα να ορίσεις πως θα ζω. Μια απέλπιδα προσπάθεια να με βάλει κάποιος σε τάξη. Έδωσα λευκή εντολή μπας και μπορέσω να ισορροπήσω έστω και σε σχοινί που στήνει κάποιος άλλος. Είμαι σίγουρη πως θα είναι πιο ξεκούραστο να ορίζει άλλος την ζωή σου χωρίς να του αμύνεσαι. Όπως είμαι σίγουρη πως μόνο εσύ θα με ορίσεις με σεβασμό.
Και το διαβάζω όλο από την αρχή…
Έχω πάψει εδώ και καιρό να είμαι το πιο ισορροπημένο άτομο που γνώρισες.