Ένας ραδιοφωνικό σταθμός κλείνει. Πουλήθηκε και θα γεμίσει χιτάκια από αυτά που έχουν κατακλύσει τα κανάλια, τα club, τα free press και τα λοιπά εμπορικά μαγαζάκια.
Προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς με θλίβει περισσότερο σε αυτήν την είδηση; Δεν είμαι φαν του σταθμού, ούτε καν φανατική ακροάτρια των μουσικών ειδών που παίζει. Αλλά εκτιμούσα την δουλειά που γινόταν στην μουσική του ποικιλία. Εκτιμούσα το πόσα συγκροτήματα έμαθα ανοίγοντας τυχαία το ράδιο, πόσα παλιά θυμήθηκα και εκτιμώ ακόμα ότι λίγες μέρες πριν κλείσει οριστικά ο σταθμός εξακολουθεί να έχει την ίδια πρωτοτυπία και φρεσκάδα στην playlist του.
Δεν μπορεί όμως να με ενοχλεί μόνο αυτό.
Ίσως φταίει το ότι ο όποιος ιδιοκτήτης τελικά διαχειρίστηκε το μέσο σαν επιχείρηση. Θα εκτιμούσα περισσότερο να ζητήσει οικονομική στήριξη στους ακροατές του ίσως μέσω crowd founding παρά να γίνει τελικά ένα ακόμα webradio. Θα εκτιμούσα περισσότερο αν σεβόταν το μέσο και την δύναμη του πάνω από οποιαδήποτε κρίση και οποιαδήποτε τιμή.
Εκεί έξω υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν κάτι να πουν. Που προσπαθούν να βρουν ένα βήμα για να ακουστούν, να ενημερώσουν τον κόσμο, να τον συσπειρώσουν, να ανοίξουν τα μυαλά νέων και παλιών. Βήματα βρίσκονται κατά διαστήματα αλλά ποτέ δεν διαθέτουν την μαζικότητα και την απήχηση των κυρίαρχων ΜΜΕ. Και το δημόσιο βήμα, η ΕΡΤ, απλά δεν υπάρχει και όσο υπήρχε έχασκε πληγωμένη.
Το ιδιωτικό ραδιόφωνο ίσως ήταν το τελευταίο μέσο που διέθετε την μαζικότητα και απήχηση ενός μεγάλου ΜΜΕ με την αντίστοιχη ευκολία στην πρόσβαση, ειδικά στο επαρχιακό δίκτυο. Στην Αθήνα δε, υπήρχαν από παλιά σταθμοί που μετέδιδαν εκπομπές από απλούς ανθρώπους. Μαθητές, φοιτητές, μουσικούς… Υπήρχε τόση ποικιλία όση και πολυπλοκότητα και οι περισσότεροι παραγωγοί αντιστέκονταν στο συμφέρον και στην κονόμα.
Ο ιδιοκτήτης αυτός λοιπόν αγόρασε ένα κοινό αγαθό, απέτυχε στην διαχείρισή του σαν επιχείρηση και το μεταπώλησε σα να ήταν σουβλατζίδικο. Στέρησε από τους παραγωγούς και τους ανθρώπους που έφτιαξαν ένα πιο ανθρώπινο μέσο την φωνή. Κατατρόπωσε μαζί με το σύστημα ακόμα μια φορά το κοινωνικό αίσθημα…
Θα μου πεις… και το ίντερνετ;
Αγαπώ πολύ το διαδικτυακό ραδιόφωνο και όσο και αν το στηρίζω και το πιστευώ οφείλω να παραδεκτώ πως το διαδίκτυο δεν θα αντικαταστήσει ποτέ τον αέρα, την συχνότητα. Αυτός έχει την ιδιότητα να μπαίνει μέσα μας. Έχει τόση ευρύτητα αλλά και τόση τοπικότητα αρκετή να μας κάνει δυνατή ομάδα. Έχει ακριβώς το εκτόπισμα που χρειάζεται ένα πλήθος ανθρώπων για να νιώσει αμοιβαιότητα και να αλληλοσυμπαθηθεί. Και αν το καλοσκεφτείς κυκλοφορεί παντού γύρω μας, ενώνοντάς μας με όλους τους άλλους.
“Γιατί το θέμα δεν είναι η εξειδίκευση, η έχθρα, η ομοιομορφία. Το θέμα είναι να μπορούμε να ακούμε τα πάντα, να ακούγονται τα πάντα και στο τέλος όλοι μας να συμπαθόμαστε τρέφοντας αμοιβαία εκτίμηση.” παράφραση από μια κουβέντα του Σταυρου Γασπαράτου στην παρουσίαση του Plugs στο Τριανόν.
Πω,πω, έχω χάσει πολύ κόσμο… Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για επανεργοποίηση. Ελπίζω να είσαι καλά 🙂
μπαίνω εδώ στις μαύρες μου αλλά μου έφτιαξες την διάθεση.
τι κάνεις βρε παιδί;
*επανεκκίνηση mode under construction*