Καλώς ήρθατε στο νυχτερινό τρένο
Η σημερινή διαδρομή δεν είναι μουσική
Η σημερινή διαδρομή είναι εσωστρέφεια
Θα μιλήσω για όσα σκέφτομαι
Και αν με ακούσετε ίσως μου μιλήσετε και εσείς
Η σημερινή διαδρομή είναι από αυτές τις στιγμές που δεν συνηθίζω
Και δεν συνηθίζετε
—————————————
Τις ιδιαίτερες στιγμές μου
Η μουσική είναι αυτή που μου προκαλεί συναισθήματα και εικόνες
Και αυτή η μουσική με τους χαμηλούς ρυθμούς,
τις βαθιές μελωδίες, τα αέρινα φωνητικά
Συχνά με οδηγεί να νιώσω αυτά που δεν θέλω
Να διογκώνω τα συναισθήματα μου και
Να συγκεντρώνω η ένταση για να εκτονωθεί
Σ’ αυτόν τον ηλεκτρονικό ήχο χορεύω, κουνιέμαι ρυθμικά
και το σώμα διώχνει λίγη απ την ενέργεια περνώντας την στα άκρα του
Δεν ξέρω ακριβώς ποιος είναι ο σκοπός της μουσικής
Αλλά σε αυτήν που ακούω τώρα δεν μπορώ να μην απαρνηθώ την βούλησή μου
Αυτή τελικά, θα καταλάβει το σώμα
και θα βρει τρόπο να λειτουργήσει σε μοτίβο
Σαν υπνωτισμένη
—————————————
Ακούω μουσική γιατί είναι λίγο καλύτερο από το να κοιτάω τον άσπρο τοίχο
Κάποτε ο τοίχος μου ήταν μπλε
Και όταν τον κοίταζα ένιωθα γαλήνη
Ένιωθα πως κάτι σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι το λευκό του τρελού
Τότε ήταν και μια μικρή επανάσταση να έχεις έναν τοίχο μπλε
Σαν το χρώμα της θάλασσας στο δειλινό
Η θάλασσα όσο πλαγκτόν και αν βγάλει,
όση λασπουριά και αν κρύβει στον πάτο της
πάντα θα έχει κάτι από το μπλε
Ενώ ο ουρανός έχει πλέον μολυνθεί με το ροζ των πόλεων. Το σάπιο ροζ
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είναι οι πόλεις που σαπίζουν τους ανθρώπους
Κι όμως δεν γεννηθήκαμε για να ζούμε στα δάση. Όχι εμείς εδώ μέσα τουλάχιστον
—————————————
Είναι εξαντλητικό να υπερισχύει η συναίσθηση της επικείμενης ήττας
Να έχεις αυτές τις μικροσκοπικές κεραίες που νιώθουν
πως κάτι άγριο έρχεται
και να δυσκολεύεσαι να εντοπίσεις το από πού και πως
Σκέφτομαι πως όσοι δεν έχουν αυτήν την αντίληψη είναι λιγότερο δυστυχισμένοι
Ή φροντίζουν να γεμίζουν τις ανησυχίες τους με χειροπιαστές καταστάσεις
Με προβλήματα με λύση
Γιατί η συναίσθηση δημιουργεί μόνο τον προβληματισμό και την ανησυχία
Δεν σου δίνει τίποτα άλλο
Σε αφήνει εκεί είτε να ψάχνεις τι θα συμβεί ή να είσαι καχύποπτος
Και στο τέλος εξαντλημένος
—————————————
Αν στην ζωή είμαστε πάντα μόνοι τότε γιατί στεναχωριόμαστε τόσο για τους άλλους;
Γιατί μιλάμε; Γιατί επικοινωνούμε;
Γιατί δημιουργούμε ηθικούς κανόνες;
Ίσως η μοναξιά τελικά να μην είναι ανθρώπινη φύση
Αντιθέτως να είναι ιδανικό. Να είναι αυτό που όλοι θέλουμε αλλά δεν μπορούμε
Γιατί η ανθρώπινη αδυναμία είναι να σε πονάω,
να σε θέλω καλύτερο,
να σε πιέζω να προσπαθείς
Κι όταν κάποιος σε αδικεί θα αντιδράσω
Ενώ θα έπρεπε να μην με νοιάζει
Ενώ θα έπρεπε να διεκδικώ την μοναξιά μου. Κάτι σαν υπέρτατο αγαθό
Ίσως γι αυτό να μην με πειράζει η μοναξιά
Με τον εαυτό μου μέσα σε ένα κουτάκι τα πάω μια χαρά
—————————————
Το δυσκολότερο στην συναναστροφή με τους άλλους είναι η απογοήτευση
Αυτά που περιμένεις δημιουργούν αόρατες απαιτήσεις
Και πάντα κάποιος δεν τις φτάνει
Και εκεί χτυπάς τον εαυτό σου
Γιατί να δημιουργείς απαιτήσεις;
Γιατί δεν είχες καταλάβει πως είχες απαιτήσεις;
Γιατί δεν μπορείς να επιβάλεις στον εαυτό σου να μην δημιουργεί απαιτήσεις;
Αν το καλοσκεφτείς είναι παιχνίδι ελέγχου
Να μπορείς να ορίζεις την ζωή σου και γιατί όχι;
Την μοναξιά σου
Η μαριονέτα του εαυτού σου είσαι εσύ
—————————————
Είναι η απογοήτευση
Αυτή που έρχεται από μένα
Απ τον φόβο ότι δεν θα τα καταφέρω
Γιατί οι στόχοι μου δεν είναι συγκεκριμένοι
Γιατί αυτό που ζητάω περιλαμβάνει και το ταξίδι
Γιατί ζητάω πολλά πράγματα
Και γιατί δεν έχω πάντα τόσες δυνάμεις
Όσο περνάνε τα χρόνια,
Ίσως ποτέ να μην ανακάμψω από ένα γονάτισμα της δύναμης.
Ίσως αυτό που θα συμβεί να μην είναι γονάτισμα στην τελική αλλά παραίτηση
Ξόδεμα
Γιατί να ξεσπάς αν τελικά το σύννεφο από τα μάτια δεν φεύγει;
Αν ο χειρότερος εαυτός σου κρύβεται στα μάτια σου
—————————————
Φταίει που δύσκολα οι ιδέες είναι απτές
Και δύσκολα πραγματοποιούνται από μόνο έναν
Και εσύ που είσαι πραγματικά μόνος δεν μπορείς να ζητήσεις βοήθεια
Δεν την δικαιούσαι
Και φυσικά δεν μπορείς να την απαιτήσεις
Μεταξύ μας δεν μπορείς καν να απαιτήσεις την κατανόηση
Πώς να τους κάνεις να σε αφήσουν ήσυχο;
Πώς να μην είσαι πάντα ένας σάκος του μποξ
Στο κάτω κάτω έχεις και εσύ σάκους του μποξ και τους θυμάσαι
Με αφορμές και χωρίς
Κι ας μην το θες, κι ας υποχωρείς μόλις συνειδητοποιείς τι κάνεις
Τότε είναι αργά
—————————————
Το πρόβλημα δεν είναι η οθόνη
Η οθόνη δημιουργεί ένα νοητό κουτί. Ένα σύνορο που αν θες περνάς
Η οθόνη σου δίνει την επιλογή να βιώσεις την στεναχώρια σε διάρκεια
Να μην σε παρασύρει η ζωή και να μην ντραπείς τα βλέμματα των άλλων
Η οθόνη είναι ασπίδα
Αλλά από πίσω δεν πολεμάς. Παραδίνεσαι
Πάντα πίστευα πως στον εαυτό μας πρέπει να παραδινόμαστε
Πως είναι απ τις μάχες που πάντα χάνουμε και όσο πιο νωρίς τόσο πιο καλά
Με τα χρόνια παραδίνομαι πιο εύκολα
Με τα χρόνια η μάχη δεν έχει σημασία
Γιατί θα επαναληφθεί ξανά και ξανά
και τίποτα δεν θα έχει λυθεί
—————————————
Αυτή η εκπομπή είναι γιατί προσπαθώ να εξηγήσω
Πως αυτή η μουσική ψιθυρίζει στο αυτί μου από μέσα
Δημιουργήθηκε για να μπορεί στις στιγμές της πτώσεις να με συντροφεύει
Γιατί εκεί δεν θέλουμε άλλους ανθρώπους
Θέλω να τελειώσει
Να κάνει τον κύκλο του και να τελειώσει χωρίς να με φτάσει στα όριά μου
Η μελωδία μου λέει «κράτα λίγο ακόμα»
Ακολούθησε τα κρεσέντο, τα στροβιλίσματα, την εκτόνωση
Άσε την ψυχή σου να χορέψει και να σε πάρει στα χέρια της
Μου μιλάει κατευθείαν στην ψυχή
Την στιγμή που την έχω νομίζω ανάγκη
—————————————
Το πάω γύρω γύρω
Η ουσία όμως είναι ότι δεν είμαι καλά
Δεν είμαι καλά γιατί νιώθω πως οι άνθρωποι θα με απογοητεύσουν
Και το νιώθω πριν αυτό γίνει
Νιώθω πως εγώ, οι δυνάμεις μου δεν είναι αρκετές για να αλλάξουν τον κόσμο μου
Νιώθω πως εγώ είμαι ανέτοιμη και ανίκανη να φτάσω κάπου
Γιατί δεν είμαι συγκεκριμένη
Γιατί δεν βρίσκω τις λέξεις
Γιατί επενδύω περισσότερο στις αισθήσεις
Ή καλύτερα ας το πω διαίσθηση
Γιατί τελικά είμαι χαζή
Και δεν ξέρω πως έγινα χαζή. Γιατί πάντα ήμουν πολλά υποσχόμενη
Υποσχόμενη που ποτέ όμως δεν τα κατάφερε
—————————————
Γύρω μου οι τοίχοι είναι κενοί
Βλέπω 2 δωμάτια, ξέρω πως σε απόσταση αναπνοής βρίσκονται 4 ψυχές
Και όμως θα ήθελα να είμαι μόνη μου
Εσείς δε με ενοχλείτε και τόσο. Γιατί δεν μπορείτε να με αγγίξετε
Γιατί μπορείτε ίσως να με αφήσετε πραγματικά μόνη
Μου λείπει ο μπλε μου τοίχος
Ο μόνος ίσως που με έκανε να μην σκέφτομαι, να μην νιώθω
Να είμαι μόνη και σχεδόν ελεύθερη
Ένα διπλό κρεβάτι και εγώ ξαπλωμένη με τα χέρια ανοιχτά
Να νιώθω ακόμα 23 χρονών χωρίς κανένα δείγμα ωρίμανσης
—————————————
Δεν έχει αλλάξει τίποτα
Μου πήρε 20 χρόνια να έρθω σε επαφή με την πραγματικότητα
και 10 χρόνια να μείνω στάσιμη
Και ο κόσμος γύρω στην πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει
Χαρακτηρίζεται από τα ίδια και τα ίδια στεγανά,
τις ίδιες αδυναμίες και τις ίδιες απογοητεύσεις
Είναι περίεργο να συνειδητοποιείς ότι επί 10 χρόνια μένεις ίδιος
Και κάνεις τους ίδιους κύκλους
Με μικρή ελπίδα να προστεθούν άλλοι
Και με έναν μικρό καθησυχασμό
Γιατί οι άλλοι μπορεί να είναι χειρότεροι
Πολύ περισσότερο
—————————————
Οι σκέψεις περνάνε και χάνονται
Αλλά το ότι εξαρχής πέρασαν σημαίνει πιο πολλά
Σημαίνει πως εκεί βαθιά
Νιώθω μια πίκρα
Και ένα κόμπιασμα για όσα δεν έγιναν
Ή για όσα δεν είπα δυνατά
Ή για όσα δεν διεκδίκησα
Ή δεν άξιζα
Ή δεν έπρεπε να θέλω
—————————————
Δεν θέλω να πω πως η ζωή δεν είναι ωραία
Έχει άπειρες όμορφες στιγμές
Έχει άπειρους ανθρώπους που σε εκπλήσσουν
Έχεις τον έναν που τελικά υπάρχει, είναι αληθινός
Η σημερινή διαδρομή όμως οφείλεται σε όσα τελικά μένουν
Σε όσα είναι τόσο δυνατά ώστε να σε γονατίζουν
Με διάρκεια
Και η μουσική ντύνει την απογοήτευση
Σαν soundtrack της πτώσης
Έχεις παρατηρήσει πως τα πρώτα φιλιά στην ζωή
δεν έχουν ποτέ μουσική υπόκρουση
Το κουτί της εσωστρέφειας μου όμως πάντα έχει
—————————————
Μιλάω πολύ σήμερα
Και εκτίθεμαι
Είναι αυτομαστίγωμα
Γιατί δεν είμαι καλά
Και δεν ξέρω ακριβώς και τι φταίει
Ξέρω όμως πως φταίω λίγο και εγώ
Και οι επιλογές μου
Και ο προγραμματισμός μου
Και ο άνθρωπος που γίνομαι όταν πλησιάζει η ήττα
Δεν μπορώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος
Μα δε μπορώ και να με αποδεχτώ
Και κάπου εκεί έρχεται το τέλμα
Στο κουτί μου δεν χρειάζεται να κάνεις ούτε μπρος ούτε πίσω.
Ικανοποιώ μια ανάγκη που σχεδόν ποτέ δεν φτάνει ως το τέλος
—————————————
Πιθανά να πρέπει να επαναπροσδιορίσω.
Να πρέπει να φτιάξω μια νέα λίστα με νέους στόχους
Άλλη μια με νέες επιθυμίες
Να έχω κλειστό το κινητό, κλειστό το κουτί
Και έναν τοίχο με ένα χρώμα βαθύ απέναντι
Ίσως κόκκινο γιατί οι πόλεις που με τρώνε τα τελευταία χρόνια έχουν τέτοιο ουρανό
Σαν αίμα
Κι όμως ακόμα θέλω το μπλε
Αν και ποτέ δεν θα το φτάσω