Μου πιπιλάς το μυαλό να γράψω για συναίσθημα. Να αφεθώ για να αφεθεί και ο αναγνώστης. Κι είναι φορές που σκέφτομαι πως όταν γράφεις για σένα δεν γράφεις για τους άλλους. Κι όταν γράφεις για τους άλλους δεν γράφεις για σένα.
Η σκέψη του ύφους, των λέξεων και του βάθους δημιουργεί έναν ίλιγγο που τα μπερδεύει όλα. Οι εικόνες μπλέκονται με τις φωνές των άλλων και εσύ γίνεσαι δέσμιος χωρίς φωνή και χωρίς ελευθερία.
Το να νιώθεις και να μπορείς να το εκφράσεις είναι ένα βήμα ψηλότερα απ ότι είμαι. Κι αν αυτό σημαίνει ότι «έπεσα», μιας και παλιότερα μπορούσα, τότε ίσως να είναι αληθές.
Μερικές φορές σκέφτομαι πως αυτός ο πάτος που με συνόδευε παλιά στα επίπονά μου ξεσπάσματα ήταν τελικά η κορυφή.
