Υπάρχει μια επιθυμία που την έχω από παλιά. Να είμαι ευτυχισμένη. Να κάνω μόνο πράγματα που με κάνουν να χαμογελώ. Και οτιδήποτε άλλο πρέπει να φέρω εις πέρας απλά να περνά επιδερμικά στον εγκέφαλο. Να το ξεχνώ την ίδια ώρα.
Νομίζω το πρόβλημα ξεκινά όταν δεν μπορείς πια να χαμογελάσεις με αυτά που θέλεις να κάνεις.
Τα βλέπεις, είναι ίδια, είναι εκεί, αλλά ξέρεις πως αν τα κάνεις θα γίνει αυτό και αν μιλήσεις θα γίνει αυτό και αν δεν μιλήσεις θα γίνει το άλλο κ.ο.κ. Το πρόβλημα είναι οι άλλοι άνθρωποι να γίνονται πιο σημαντικοί από σένα τον ίδιο.
Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσε εκείνος ο καλός φίλος για μένα και την ψυχοθεραπεία.
Εξακολουθεί να μην μου αρέσει αυτός ο εγωισμός. Εξακολουθώ να διαφωνώ πως το ατομικό καλό είναι πάνω από το συλλογικό αλλά τωρα εντοπίζω την δική μου λάθος ερμηνεία. Το συλλογικό καλό δεν είναι ατομικό καλό κάποιου άλλου. Όταν με επηρεάζει ο ένας περισσότερο από το σύνολο τότε απλά χάνω τον στόχο και τον σκοπό. Χρειάστηκε να νοιαστώ για μένα για να δω πως δεν πρέπει να νοιάζομαι για τον άλλο.
Υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος. Να βρω τους στόχους, να βρω τις κρυμμένες αιτίες… Να καταλάβω γιατί ενώ το βλέπω δεν μπορώ να το κάνω. Πρέπει να καταλάβω πολλά. Να γίνω ακόμα πιο μεγάλη.
Ένα βήμα μπρος και ένα πίσω.
