Υπάρχει ένα τεράστιο κουβάρι που προσπαθώ να ξεμπλέξω. Έχει μέσα ερωτήσεις, αναλύσεις, επαναδιατυπώσεις, δεύτερες αναγνώσεις και πολύ πολύ προσπάθεια να αναγνωρίσω όλες τις πλευρές. Νιώθω σα να καίω τον εγκέφαλό μου. Σα να προσπαθώ να βάλω το χέρι μέσα στους νευρώνες και να τους ξεζουμίσω. Να βγάλουν όλα όσα κρύβουν.
Δεν ξέρω γιατί το κάνω. Ή μάλλον ξέρω. Για να μπορώ να καταλάβω. Είναι σημαντικό να μπορώ να καταλάβω για να ξεπεράσω. Για να αναγνωρίσω τα λάθη και να επιλέξω αν θα τα ξανακάνω. Για να δω που οι ενέργειές μου ήταν επηρεασμένες από άλλους καλόβουλους και κακόβουλους και να με αξιολογήσω. Να ξέρω ποια είμαι και ποια θέλω να γίνω.
Βασικά προσπαθώ να βρω μια άκρη. Για να λύσεις ένα κουβάρι βρίσκεις πρώτα την άκρη.
-Είμαι κακός άνθρωπος;
-Πότε χάθηκαν οι καλές προθέσεις;
-Γιατί δεν το κατάλαβα;
-Γιατί δεν έφυγα πιο νωρίς;
-Γιατί νόμιζα πως είμαι η μόνη λάθος;
Και προσπαθώ να έχω όλα τα στοιχεία. Προσπαθώ να ανακαλέσω φράσεις που ποτέ δεν κατάλαβα το νόημα τους. Πράγματα που άφησα να προσπεράσουν. Αλληλουχίες που με κάποιες μικρές παραδοχές τελικά εξηγούνται. Και θυμώνω.
Ξέρω που χάνονται οι καλές προθέσεις.
Η μνήμη και η απουσία της είναι εργαλείο. Αυτό πιστεύω και αυτό εφαρμόζω. Όταν κάτι παύει να είναι σημαντικό δυσκολεύομαι να το ανασύρω στην μνήμη μου. Κι όταν οι άλλοι το επαναφέρουν λυπάμαι. Λυπάμαι γιατί η επιβίωση της μνήμης δημιουργεί καταπίεση. Ξέρω πως δεν μπορείς να πας μπροστά αν δεν έχεις ξεπεράσει το πίσω. Ξέρω πως όταν κάτι σε τρώει δεν μπορεί να υπάρχει καλύτερος χρόνος να το πεις από το τώρα.
Δεν μπορούν να υπάρχουν καλές προθέσεις όταν θυμάσαι τα πράγματα όπως εσύ τα θέλεις. Δεν μπορούν να υπάρχουν καλές προθέσεις όταν τελικά δεν ξεπέρασες ποτέ το παρελθόν.
Νομίζω γι‘ αυτό χωρίζουν οι άνθρωποι.
Μείον ένα ερώτημα.