2,5 χρόνια πριν, μεταφέροντας την ιδέα για μια διοργάνωση σε έναν από τους «art directors» ενός «εναλλακτικού» (πολλά εισαγωγικά βρε παιδί μου, if you know what I mean) χώρου, η απάντηση που είχα πάρει ήταν σχεδόν απαξιωτική.
«Αν θες στον δίνω καθημερινή και θα προτιμούσα ένα από τα event να μην γίνουν εδώ.»
Σχεδόν 6 μήνες πριν την ημερομηνία που του είχαμε ζητήσει κι όμως ήξερε πως αυτό που ετοιμαζόταν δεν θα είχε κόσμος, δεν θα ενδιέφερε τους «πελάτες» του και δεν θα συνέφερε το image του μαγαζιού.
Και εμείς τσιμπήσαμε. Επιλέξαμε να κάνουμε στον χώρο του κάτι πιο μικρό, σχεδόν συνηθισμένο και χαμηλές προσδοκίες μόνο και μόνο για να απογοητευτούμε τελικά. Μόνο και μόνο για να μας φύγει το γινάτι ό,τι το προσπαθήσαμε και μόνο και μόνο για να πει αυτός ότι δεν μας αρνήθηκε εντελώς και να το παίξει καλός.
Μετά την πατάτα που επιχειρήσαμε εκεί, ξεκίνησε μια ανασκόπηση. Γιατί ρε παιδί μου δεν πήγε καλά; Τι φταίει; Εμείς; Η διαφήμιση; Το κοινό; Το ψάξαμε πολύ ενώ θα έπρεπε εξαρχής να ψάξουμε γιατί συμβιβαστήκαμε. Γιατί μειώσαμε τα όνειρά μας.
Με την πορεία των γεγονότων συνειδητοποιώ πως έφταιγε το lifestyle. Η αίσθηση ότι αν επιτύχεις εκεί, έχεις επιτύχει και στην ζωή. Αν σε δουν 5-10 χιστερο-πρόσωπα, αυτό που κάνεις ενισχύεται. Πόσο λάθος!
Αν δεν ανήκεις σε έναν κόσμο από επιλογή γιατί θα πρέπει να του ανοίξεις παράθυρο στην δική σου πραγματικότητα; Όταν βλέπεις ότι κάθε μέσο που χρησιμοποιεί, κάθετι που υιοθετεί είναι επηρεασμένο από την δική σου αισθητική και κουλτούρα χωρίς όμως δυστυχώς να πιάνει την ουσία, χωρίς να το επιθυμεί καν, γιατί να θες εσύ να τον αγκαλιάσεις;
Η σκέψη μου ξεθόλωσε όταν μιλώντας σε έναν παλιό φανζινά η συζήτηση πήγε στο γιατί πια δεν εκδίδει. «Όταν αυτά που κάναμε εμείς είδαμε να κυκλοφορούν ξαφνικά στα lifestyle περιοδικά, ποια μπορούσε να είναι η θέση μας;». Όταν η εμπορικότητα ντύθηκε με το «εναλλακτικό» της ένδυμα πως οι παλιοί το δέχθηκαν; Και γιατί εγκατέλειψαν;
Με στεναχωρεί λίγο που δεν είμαι κοντά με τους ανθρώπους που 20 χρόνια πριν πιθανά να είχαν τα ίδια ιδανικά με μένα. Με στεναχωρεί που κρύφτηκαν στα διαμερίσματά τους στο κέντρο και δεν μείναν στα φανερά να με βοηθήσουν στο ξεθόλωμα της σκέψης. Με ενοχλεί που δεν βρήκαν τρόπο να αντιμετωπίσουν το lifestyle και τώρα το βλέπω γύρω μου να το λένε εναλλακτικό. Που έστω και λίγο θέλησα την αποδοχή του.
7 μήνες μετά την χιπστεροπατάτα μας, η διοργάνωση έγινε. Σε έναν χώρο που μας ταίριαζε, με ανθρώπους που νιώθαμε πιο κοντά, με τις δομές που θα έπρεπε εξαρχής να έχει αυτή η διοργάνωση. Φυσικά και ήμασταν λαβωμένοι. Συμπυκνωμένα τα όσα θέλαμε σε μία μέρα, σε λίγες ώρες, με τον φόβο ότι δεν θα βρουν ανταπόκριση. Με φόβο πως θα μείνει στην ιστορία σας ένα ακόμα απλό παρτάκι.
Κι όμως όσο μας στήριξε εκείνες τις μέρες ο κόσμος δεν ξεπληρώνεται. Όσοι από εμάς ήταν εκεί μπορούσαν να δουν την δυναμική της συνέργιας, της γιορτής και της δημιουργίας. Συγκινούμαι πολύ όταν με θυμάμαι να κάθομαι στα σκαλιά και να βλέπω κόσμο να έρχεται και να έρχεται και να γλεντά. Συγκινούμαι γιατί όλο αυτό το δημιούργησα εγώ με την παρέα μου. Με ανθρώπους που επιλέξαμε να κάνουμε πράγματα με κόστος τον χρόνο μας, την προσπάθειά και το υστέρημά μας.
Ενάμιση χρόνο μετά η διοργάνωση πολλαπλασιάστηκε. Η γιορτή έγινε πανηγύρι και η συνέργια αγκάλιασε δεκάδες ανθρώπους.
Αν έχω άγχος; Τρελό!
Αν θα επιτύχουμε; Δεν με νοιάζει και τόσο. Σίγουρα κάτι θα πάει στραβά. Σίγουρα κάτι θα είναι χαμηλότερο των προσδοκιών, αλλά της προσπάθειας ποτέ!
Όταν σκέφτομαι αυτόν τον τυπάκο 2,5 χρόνια νιώθω θυμό. Θυμό γιατί η ύπαρξή του με έκανε να γίνω χειρότερος άνθρωπος έστω και για λίγο. Γιατί μετά από τόσο καιρό εξακολουθεί να υιοθετεί τα πράγματα που αντιπροσωπεύουν την δική μου κουλτούρα χωρίς να μπορεί να καταλάβει την αξία τους. Την μεταφράζει σε μόδα και followers και φυσικά σε χορηγούς και χρήματα στην τσέπη του.
Ο μόνος τρόπος να αντιδράσω και να μην καταλήξω σαν αυτόν τον παλιό φανζινά, είναι να δημιουργώ. Να μαζεύομαι με την παρέα, να επιχειρώ ουτοπίες, να κυνηγώ χίμαιρες και να κάνω πράξη όσα μπορούν να αγκαλιάσουν και άλλους απ’ το σινάφι μου. Να φυτεύω τον σπόρο και ας μην θερίσω.