Σκέψεις, για το γιατί, για το πώς, για το εγώ και το εσύ.
Συζήτηση για τσίπουρα γιατί επί του πρακτέως είναι φιλοσοφική. Οπότε θα προσπαθήσω να εντάξω τις σκέψεις μου σε μερικές λέξεις κι ας μην βρουν ποτέ αντίλογο.
Γύρω μας υπάρχουν άπειροι άνθρωποι με υπαρξιακά κουσούρια. Για την ακρίβεια καθημερινά συναντώ ανθρώπους που με κάνουν να σκέφτομαι πόσοι μείναν που να τιμούν το βαθύ νόημα της ιδιότητάς τους.
Κυρίως αυτό το χαρακτηριστικό της απανθρωπιάς, η αδυναμία να επικοινωνήσουν να νοιαστούν και να συνεργαστούν, είναι που μου δημιουργεί και την μεγαλύτερη αγανάκτηση. Για να ακριβολογώ, μου δημιουργούσε την μεγαλύτερη αγανάκτηση. Τώρα πια σχεδόν το περιμένω και το μόνο που νιώθω είναι στεναχώρια. Γιατί ο κανόνας του σύγχρονου ανθρώπου έγινε αυτό το ξενέρωτο, μοναχικό κατά βάθος και επιφανειακό ατομάκι. Γιατί θέλει να ανήκει αλλά να μην ξοδεύεται. Θέλει να παίρνει αλλά να μην δίνει και θέλει να μην νιώθει ηλίθιο όταν ξεχνά πως η νοημοσύνη μετριέται και σε συναισθηματική κλίμακα.
Σε μια κοινωνία που περνά κρίση (και δεν αναφέρομαι στην Ελλάδα και την οικονομική κατάσταση) οι άνθρωποι μεγαλώνουν και γίνονται ο χειρότερος τους εαυτός. Αδιάφοροι, αμόρφωτοι και κοινωνικά ανάπηροι. Και επειδή νιώθω σαν να γράφω έκθεση σχολείου σκέψου και εσύ ένα παράδειγμα. Οπτικοποίησε αυτό που σου λέω στον πιο αντιπαθητικό σου συνάδελφο. Γιατί τον αντιπαθείς; Ποια είναι τα παθογενή χαρακτηριστικά του; Τι έχει που δεν έχει ο φιλικός σου κύκλος; Όσο πιο αντικειμενικά το δεις τόσο πιο εμφανείς θα είναι οι ομοιότητες με τον κόσμο που επέλεξες να συμβιώνεις. Με ένα κόσμο που ήρθες κοντά για διάφορους λόγους αλλά τελικά έμεινες γιατί ήταν ο καλύτερος απ τους χειρότερους.
Και αν ο καλύτερος από τους χειρότερους δεν σου αρκεί; Αν θες ή να τον βελτιώσεις ή να καταφέρεις να φέρεις κοντά σου τους καλύτερους;
Ας πάρουμε σαν παραδοχή ότι το δεύτερο, το να προσεγγίσεις κάποιον, είναι θέμα marketing. Αν ο άλλος δεν «τσίμπησε» στο πρώτο κάλεσμα – στην απλή επαφή, τότε για να τον κάνεις εσύ με το ζόρι να τσιμπήσει θέλει τέχνασμα και οι κανόνες της ζωής που επέλεξες δεν συγχωρούν τεχνάσματα. Ίσως γιατί δεν σου αρέσει η καταπίεση και ίσως γιατί υπερβαίνει του εγωισμού σου. Οπότε… αυτή η περίπτωση αν δεν γίνει με συνθήκες marketing θα πρέπει να γίνει συγκυριακά. Όταν και αυτός θελήσει, όταν εσύ κατά τύχη θα πεις τα σωστά λόγια την σωστή στιγμή…
Και μέχρι να έρθουν οι καλύτεροι είσαι αναγκασμένος να μαγειρέψεις με ό,τι έχεις στο ψυγείο. Κάποιο απ τα «υλικά» μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικό αλλά κάποια άλλα θα είναι σίγουρα μπαγιάτικα. Και εσύ θα πρέπει να προσπαθήσεις να τα νοστιμίσεις.
Δεν μπορείς όμως να αλλάξεις τους ανθρώπους ούτε μπορείς να τους κάνεις να νοιάζονται αν δεν θέλουν. Μπορείς να αλλάξεις μόνο εσένα και να αποφασίσεις αν νοιάζεσαι ή όχι. No matter what and whom. Είναι προσωπική του απόφαση το να αντιστρέψει κάποιο αρνητικό του χαρακτηριστικό όπως πχ η αδιαφορία. Και εσύ μπορείς μόνο να τον παρακινήσεις και να προσπαθήσεις να βρεις τι είναι αυτό που θα τον κάνει να νοιαστεί. Δυστυχώς όμως χωρίς υπερβολικές προσδοκίες και χωρίς απαιτήσεις.
Και κάπου εκεί πρέπει να σκεφτείς πως ένας άνθρωπος – Εσύ – μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Με όσους «ηλίθιους» και αν έχει επιλέξει να ζει. Αρκεί να μένει αμετακίνητος, να ελπίζει, να προσπαθεί, να παθιάζεται. Και όταν απογοητεύεται να επιστρέφει για εκείνον και μόνο για εκείνον. Πρέπει να καταλάβει πως η επιμονή δεν είναι θέμα εξυπνάδας αλλά ακεραιότητας. Το πάθος για ζωή και δημιουργία δεν χρειάζεται πάντα συνοδοιπόρους και οι απογοητεύσεις έχουν πάντα πρόσωπο ενώ οι επιτυχίες δεν μπορούν να περιγραφούν απλά με μια εικόνα.
Μην σταματάς να προσπαθείς.