Είναι Σάββατο απόγευμα, γύρω στις 19:00. Γύρω επικρατεί ένας δημιουργικός πανικός, φασαρία, κόσμος που πηγαινοέρχεται, σελίδες, χρώματα, λέξεις και μουσική που δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι είναι…
Το μάτι μου πέφτει πάνω στον Γιώργο. Με κοιτάει και προσπαθώ να καταλάβω γιατί. Συμβαίνει κάτι; Πρέπει να ανησυχήσω; Τι συμβαίνει; Γιατί ρε γαμώτο δεν μπορώ να τον καταλάβω απλά με μια ματιά;
Και ξάφνου σκάει χαμογελάκι αμήχανο και καταλαβαίνω. Τα έχουμε καταφέρει. Ζούμε ένα όνειρο όταν όλα αυτά για τα οποία αγωνιούσαμε καταλήγουν σε μια απόλυτη γιορτή. Χρειαζόταν απλά κάποιος να κάνει την αρχή. Χρειαζόταν απλά κάποιος να ελπίσει στο καλύτερο, κάνοντας το πρώτο βήμα.
Μοιάζει λίγο με την δημιουργία μιας νέα ζωής και θα έπρεπε Γιώργο να ξέρεις καλύτερα.
Εγώ ακόμα μαθαίνω και συντηρώ την αίσθηση του «μένω μαλάκας» όταν συνειδητοποιώ τι καταφέραμε…
Υπότιτλος:
#τα 5 λεπτά ματαιοδοξίας μου
“Χτες ήταν τέλεια!”