Η ζωή είναι τόσο απογοητευτική, Η ζωή που πλέον ταυτίζεται με την καθημερινότητα.
Βράδυ Σαββάτου και με υγρά μάτια προσπαθεί να βρει μία δόση ηρεμίας και γαλήνης. Μπορείς ακόμα, έστω και για δευτερόλεπτα.
Έξω η βροχή γυαλίζει τους δρόμους. Οι στάλες τρέχουν στα κάγκελα, οι ομπρέλες δημιουργούν σκιές και τα φώτα των αυτοκινήτων αποδεικνύουν πως υπάρχουν λεφτά για βενζίνη. Υπάρχει ακόμα διάθεση για κίνηση, για ζωή – για συναναστροφή.
Μπορεί να είναι μία απο τις τελευταίες στιγμές ηρεμίας. Μπορεί όλα να τελειώσουν αύριο, σε μία μέρα, σε δύο. Μπορεί να μην τελειώσει τίποτα αλλά να παραμείνει η διαρκής αναμονή, το ατέλειωτο αίσθημα οδύνης που σου επιβάλλουν – που σου επιβάλλεις.
Δεν μπορεί να υπάρχει γαλήνη χωρίς μοναξιά. Δεν μπορεί να υπάρχει ανακούφιση χωρίς δάκρυ.
Slow motion στον πόνο – slow motion στα αισθήματα. Για λίγο, σημασία έχει να διαρκέσει η στιγμή.
Δεν ξέρω πως επιβιώνουν οι ευαίσθητοι άνθρωποι.