Ακούω τους εκπληκτικούς 417.3 και πάμε…
2 by 417.3
Χτες είχα την τύχη να παρακολουθήσω την πρώτη από την σειρά προβολών που οργανώνει η ομάδα των Τσιριτσάντσουλες στο Δυναμό. Η ταινία που είχε επιλεγεί δεν ήταν άλλη από το “Meet John Doe” για μάλλον (εμμέσως) εμφανείς λόγους (επιρροή των media, εμπλοκή με την πολιτική και χριστουγεννιάτικο spirit – sic!). Δεν την είχα ξαναδεί, ίσως γιατί όπως αντιπαθώ τον δικό μας ασπρόμαυρο κινηματογράφο, αποφεύγω και τον αμερικάνικο. Κι όμως τελικά υπάρχουν ταινίες που αξίζουν να προβάλλονται ξανά και ξανά και κανένας ως τώρα ειδήμων του κινηματογράφου δεν έχει κάνει τον κόπο να τις αναφέρει. Το πώς οι πωρωμένοι σινεφίλ κολλάνε σε εγωμανίες της περσόνας τους αντί να προβάλουν ένα κοινωνικό μήνυμα, να βοηθήσουν τον κόσμο να καταλάβει τις παπαριές που βιώνει μέσα από την μαγεία της αναπαράστασης το προσπερνάω για κάποια άλλη φορά.
Ειδοποίηση: Παρακάτω η εγγραφή περιέχει spoiler και αυτό γιατί αμφισβητώ ευθέως το φινάλε του έργου.
Ο John Doe λοιπόν είναι μία φιγούρα που εφευρέθηκε για να πουλήσει περισσότερα φύλλα μιας εφημερίδας αλλά μετά απέκτησε πρόσωπο (έστω και με απάτη), δημιούργησε ένα κίνημα, γιγαντώθηκε, υποκινήθηκε από έναν επιχειρηματία – wannabe πολιτικό και τελικά καταπνίχθηκε, καταρχήν γιατί ο επιχειρηματίας δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει, κατά δεύτερον γιατί ο John Doe σάστισε και δεν μίλησε όταν έπρεπε, φοβήθηκε το λιντσάρισμα και φοβήθηκε αυτό που ο ίδιος ήταν προτού αποκτήσει νόημα η ζωή του.
Στην τελευταία σκηνή ο John Doe κατανοεί ότι τόσο σκατά που έκανε την κατάσταση, διαλύοντας το μόνο κίνημα που θα μπορούσε να σώσει την ανθρωπότητα και την ανθρωπιά, προσπαθεί να αυτοκτονήσει πραγματοποιώντας την απειλή που είχε ανακινήσει τον κόσμο αρχικά. Εκεί ο επιχειρηματίας, η γκομενίτσα και κάποιοι από τους followers καταφέρνουν να τον αποτρέψουν, πείθοντάς τον (και καλά) ότι το μήνυμά του μπορεί να περάσει και χωρίς αυτός να πεθάνει, ένα μήνυμα που έχει χιλιοτσαλαπατηθεί από την απάτη, την αποκάλυψη και την απογοήτευση.
Ε όχι κύριοι μου (και κυρίες), το μήνυμα δεν μπορεί να ζήσει έτσι. Αν δεν χυθεί αίμα, αν δεν βρεθεί ένα σύμβολο που να μην μπορεί να αποκαθηλωθεί, να μην μπορεί να αμφισβητηθεί, οι άνθρωποι θα ξεχνάνε. Θα υπάρχουν πάντα τα επιχειρήματα του ότι δεν πήδηξε άρα δεν άξιζε, ήταν ψεύτης, εαυτούλης κτλ κτλ. Θα είναι πολύ λίγοι αυτοί που τον είδαν έτοιμο να πηδήξει, που πίστεψαν ότι είχε δίκιο, που θέλουν να συνεχίσουν το έργο του. Και αυτοί οι λίγοι δεν θα μπορούν να το μεταφέρουν όπως πρέπει, ή θα κουραστούν ή δεν θα είναι αρκετοί. Χωρίς την στήριξη των ΜΜΕ (όπως δλδ έγινε και στην αρχή η γιγάντωση του κινήματος), κανείς δεν θα μάθει για το τι έγινε σε εκείνη την ταράτσα. Κανείς δεν θα τον θυμάται, παρά ως απάτη. Ενώ αν έπεφτε; Δεν είναι η θυσία του αυτή που θα φέρει εξώφυλλα; Αυτή που θα κάνει τα ΜΜΕ στον βωμό των φύλλων (και άρα των εσόδων) να μεταφέρουν το μήνυμα; Δεν είναι ένας θάνατος αρκετός να ανταγωνιστεί τα κεφάλαια του κάθε επιχειρηματία;
Να μου πεις και η αυτοκτονία του συνταξιούχου στο Σύνταγμα τι ήταν; Μακάρι να ήταν ακριβώς αυτό. Ο συμβολισμός που περιμέναμε για να γίνουμε καλύτεροι. Μακάρι να μας είχε βάλει όλους να δούμε αυτήν την ταινία προτού καταλήξει στην διαμαρτυρία του. Μακάρι να μας είχε φυτέψει την ιδέα πριν πεθάνει γι’ αυτήν.
Και για όσους υποστήριξαν πως είναι μαζί με τον συνταγματάρχη… Σοβαρευτείτε. Δεν ζούμε έτσι. Η απόδειξη είναι ότι διαβάζεται αυτή την εγγραφή άρα έχετε ίντερνετ, έχετε υπολογιστή, έχετε λεφτά να πληρώσετε ένα ίντερνετ καφέ και πάω στοίχημα ότι δεν μπορείτε και δεν θέλετε να ζήσετε σαν τον συνταγματάρχη. Είμαστε όλοι αιχμάλωτοι της ζωής μας, των ανθρώπων, των χρημάτων, των αναγκών. Ας το αποδεχτούμε αντί να ελπίζουμε σε Ουτοπίες. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό που ζούμε καλύτερο γιατί το να μην έχουμε ανάγκη τίποτα δεν γίνεται. Το να στερηθούμε για την χαρά του διπλά μας είναι το μόνο εφικτό.
Ο John Doe έπρεπε να πηδήξει. Τουλάχιστον στην ταινία, εκεί που η δραματοποίηση είναι αληθινή χωρίς να είναι. Εκεί που ο γδούπος στο χιονισμένο κράσπεδο θα έκανε αντίλαλο μέσα μας χωρίς να χυθεί πραγματικό αίμα. Δεν ξέρω ποιος κινηματογραφικός επιχειρηματίας επέβαλε το happy end, αλλά τελικά κατάφερε να αποδυναμώσει το μήνυμα. Μπράβο του.