(ή πως περιγράφω μια παράσταση που λάτρεψα εν μέσω εκνευρισμού)
Τρεις μέρες μου πήρε να κάτσω να γράψω δυο λόγια για τον απόλυτο επαγγελματισμό μέχρι που η καθημερινότητα μου δημιούργησε νεύρα με την παντελή απουσία του και τον αντίκτυπό της σε μένα. Εννοείται θα επανέλθω με την περιγραφή της περιπέτειας αλλά για την ώρα βρίσκω μάλλον χαλαρωτικό να μιλήσω για κάτι ευχάριστο, κάτι που με έκανε να περάσω υπέροχα το βράδυ του Σαββάτου, μήπως έτσι και επανέλθει η ηρεμία στην μέρα του.
Σάββατο βράδυ λοιπόν, πιστή στο ραντεβού με την κολλητή μου, κατεβήκαμε Κεραμεικό να δούμε μια παράσταση όπου δεν ξέραμε πως θα μας βγει. Το θεατράκι καινούριο, πειραματικό θα έλεγα ή -πιο σωστά- συνυφασμένο με την λογική του DIY. Η είσοδός του δύσκολα εντοπίζεται, οι σκάλες σε κάνουν να αναρωτιέσαι που κατεβαίνεις και το φουαγιέ δεν είναι εντός του θεάτρου αλλά στον πολυχώρο Λάσπη ακριβώς από πάνω του. Σκάλες, σκηνικά, καθίσματα, τοίχοι(!) φτιαγμένα στο χέρι με τα πιο απλά υλικά και αν έχετε συνηθίσει σε βελούδινες πολυθρόνες σίγουρα αυτό δεν είναι το μέρος για εσάς.
Στα πλην του χώρου το ότι περιμέναμε μισή ώρα από την επίσημη έναρξη του ΔΤ για να μπούμε στον χώρο και το ότι κάποιοι αναγκάστηκαν να κάτσουν σε σκαμπό γιατί το θέατρο ήταν φίσκα. Αν τα ξεπεράσεις αυτά, μπορείς άνετα να κάτσεις στο ξύλινο κάθισμα με το πρωτότυπο μαξιλαράκι (αλήθεια δεν πιάστηκα καθόλου) και να απολαύσεις το σκηνικό, το οποίο είναι πραγματικά καλόγουστο, σε γεμίζει ενδιαφέρον και αναμονή αλλά και ερωτήματα για το πώς θα χρησιμοποιηθεί το ένα μέρος του σκηνικού και πώς το άλλο.
Μέχρι τώρα δεν σας έχω μιλήσει καθόλου για το έργο (που είναι και το καλύτερο μέρος της βραδιάς) αλλά για τον χώρο, ακριβώς γιατί ξέρω τι μουρτζούφληδες άνθρωποι είστε και θα μείνετε και εσείς σε όσα είπα καθώς τα αντικρύσετε. Ας είσαστε τουλάχιστον προετοιμασμένοι να μην πείτε ότι δεν ξέρατε και να προχωρήσετε στην ουσίας. Άσε δλδ που μπορεί και να σας αρέσει αυτό το χειροποίητο, όπως αρέσει και σε μένα, και απλώς να το θαυμάσετε σκεπτόμενοι πώς θα μπορούσατε να κάνετε και εσείς το ίδιο.
(4 παράγραφοι και ακόμα δεν έχω μπει στην ουσία)
Η παράσταση λοιπόν έχει ξαναπαιχτεί, δλδ όχι ακριβώς η ίδια αλλά το σενάριο είναι λίγο – πολύ γνωστό. Ο Ντάριο Φο μαζί με την Φράνκα Ράμε (ποιος ξέρει τι παντόφλα θα είχε φάει και αυτός ο άνθρωπος που έγραψε έργο με την γυναίκα του) μας ξεναγούν στην σχιζοφρένεια μιας σχέσης και στην αγάπη-μίσος που υπάρχει σε όλη την διάρκεια αυτής. Πιάστε λοιπόν αυτό το απλό φαινομενικά σενάριο, εμπλουτίστε το με τους καλύτερους διαλόγους, τους καλύτερους ηθοποιούς, την καλύτερη χρήση σκηνικών, φωτισμού, ηχητικών και την καλύτερη σκηνοθεσία και έχετε το «Σ’ αγαπώ – Σε μισώ» στο θέατρο Fabrica.
Επί 80’ γέλαγα, με ένα μικρό διάλλειμα όπου σκεφτόμουν την τραγικότητα της σχέσης, έκανα τις προσωπικές μου αναγωγές (γιατί τέτοια είμαι) και μελαγχόλησα. Αλλά πολύ γρήγορα επανήλθα με χαμόγελο αφού οι ηθοποιοί δεν με άφησαν να ησυχάσω. Νομίζω πως είναι η πιο απόλυτη απόδειξη του ότι δεν φτάνει κάποιος να έχει ένα καλό κείμενο αν δεν μπορεί να του φερθεί με την ευλάβεια που απαιτείται και αυτή η θεατρική ομάδα του έδωσε και κατάλαβε.
Πρώτον, 2 παιδιά επί σκηνής, που επειδή είχα την τύχη/ατυχία να τα έχω γνωρίσει ελάχιστα πριν, δεν σου γεμίζουν το μάτι με τίποτα ότι μπορούν να κάνουν την σκηνή δική τους, να τραγουδήσουν, να χορέψουν (καλά μην φανταστείτε ότι είναι και κανένα μιούζικαλ), να συγχρονιστούν ΑΠΟΛΥΤΑ σε διαλόγους, κινήσεις, αισθήματα και να σε πείσουν. Να σε πείσουν ότι το ζουν, ότι θα μπορούσαν άνετα να είναι ακριβώς αυτό το ζευγάρι που ζει αυτά τα γεγονότα, ζητάει αυτά τα τρελά πράγματα, μεταμορφώνεται καθώς περνά ο καιρός και τελικά ζει μέσα σε αυτήν την παράνοια μέχρι το τέλος. Να σε πείσουν ότι κάτι απ’ όλα αυτά συμβαίνει και στην δική σου ζωή ή μπορεί να συμβεί, οπότε να είσαι έτοιμος και να το αντιμετωπίσεις τουλάχιστον χιουμοριστικά.
Δεν είμαι ειδήμων σε θεατρικές κριτικές, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω 20 διαφορετικές λέξεις για να περιγράψω την εκφραστικότητά τους, την κινησιολογία τους, το σουλάτσο τους σε ολόκληρη της σκηνή, το πόσο δικαιολογημένη ήταν κάθε τους κίνηση, ατάκα, τοποθέτηση. Δυστυχώς θα πρέπει να ρουφήξετε τον ενθουσιασμό μου και να δείτε την παράσταση περιμένοντας να περάσετε τόσο καλά όσο εγώ. Ομοίως θα πρέπει να περιμένετε με βαθειά προσμονή τα σκηνοθετικά ευρήματα που θα σας κλέψουν το μυαλό.
Ειδικά για αυτά θα μπορούσα να γράψω άλλες τόσες παραγράφους, αλλά νομίζω πως είναι ακριβώς αυτά που κάνουν και το twist. Σε κάνουν να μην βαριέσαι, να χαίρεσαι με την εξυπνάδα και την ευρηματικότητά τους, να παρατηρείς πόσο υπέροχα ταιριάζουν με τις εξαιρετικές ερμηνείες και τα πρωτότυπα σκηνικά. Οπότε σκέφτομαι να μην τα κάψω, όπως επίσης και το εξαιρετικό φινάλε που θα σας κάνει να ξεσπάσετε σε γέλια. Γενικώς δεν θέλω με τίποτα να μου βάλετε το ταμπελάκι «spoiler alert».
Και επειδή όσοι με ξέρετε, γνωρίζετε πόσο δύσκολο είναι να μου αρέσει θέατρο (ομοίως τώρα τελευταία και ταινία, το γήρας με έκανε απαιτητικό θεατή), θα σας πω μόνο πως θα την ξαναδώ την παράσταση και θα πάρω μαζί άντρα, μάνα και σκύλο. Αν θέλετε παίρνω και εσάς. Με το εισιτήριο χαμηλό και την παράσταση εξαιρετική, τι άλλο να ζητήσουμε; Μόνο που σε λίγο καιρό δεν θα βρίσκουμε κάθισμα αλλά ευτυχώς υπάρχει πάντα και η κράτηση.
(Τελικώς χαλάρωσα λίγο, πράγμα κακό για το χώσιμο που πρέπει να κάνω σε λίγη ώρα στον αντι-επαγγελματία. Τελικά η τέχνη εξημερώνει τα πλήθη… και δεν είναι πάντα για καλό.)