προσπαθώ να σκεφτώ αυτά που χωρίζουν τους ανθρώπους: η αισθητική, η κοινωνική ηθική, η φιλοδοξία, ο εγωισμός, η ικανότητα αντίληψης, η ενσυναίσθηση, η επιθυμία για χρήμα και η επιθυμία για δόξα. ίσως και άλλα που τώρα δεν μπορώ να βρω σε κοντινά μου παραδείγματα.
και κάποια από αυτά, ίσως όλα, δεν μπορούν να υποσκελιστούν. δεν μπορείς να τα προσπεράσεις και να πεις “οκ, διαφέρουμε εκεί αλλά πάμε μαζί”.
είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί αλλά αν σε κάποιο από τα παραπάνω είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι η συμβίωση δεν είναι εφικτή. αν εσύ βρίσκεις γκροτέσκο την αισθητική μου δεν μπορείς καν να κοιτάς αυτά που εγώ γουστάρω. αν δεν πιστεύεις στην αλληλεγγύη και την λοιδορείς δεν θα καταλάβεις ποτέ τα κίνητρα των επιλογών μου. αν σε κινεί η φιλοδοξία θα πατήσεις πάνω μου. αν το εγώ σου είναι μεγάλο όλα όσα σου λέω θα πάνε στο βρόντο, μόνο εσύ έχεις δίκιο και όλοι σε αδικούν ή σε ζηλεύουν. αν δεν μπορείς να καταλάβεις λειτουργώντας κριτικά και λογικά θα κάνεις την ζωή των άλλων δύσκολη στο να επικοινωνήσουν μαζί σου. αν δεν νιώθεις τον άλλο για να πονέσεις μαζί του και όχι για να δείξεις απλά την ευφυία σου ο άλλος δεν θα μπορέσει ποτέ να νιώσει ασφάλεια δίπλα σου. αν θέλεις χρήμα θα πατήσεις επί πτωμάτων και πια το ίδιο θα κάνεις και αν θέλεις δόξα γεμίζοντας τους πάντες με ψέματα, κολακείες και ίντριγκες.
και όταν τα πράγματα είναι στα άκρα τότε η συνύπαρξη ή η απουσία της είναι μια εύκολη επιλογή. δεν μπορώ να καταλάβω όμως πως ισορροπούμε στα ενδιάμεσα χωρίς να ξεσκίζουμε τις σάρκες μας σιγά σιγά. πως βλέπουμε στον εν δυνάμει συνάνθρωπο να κρύβεται ένα μικρό ερπετό και υποχωρούμε, συμβιβαζόμαστε και ψάχνουμε στα άλλα μας κοινά στοιχεία παρηγοριά.
νομίζω πως θα ήταν πολύ πιο εύκολη η ζωή σε μια κοινωνία των άκρων. το γκρι μπορεί να σε κάνει να χάσεις τα λογικά σου.