Σε ιδανικά θεωρητικά ελατήρια ισχύει απόλυτα ο νόμος του Hooke*, δε χάνεται ενέργεια στο περιβάλλον και τα ελατήρια μπορούν πάντα να επιστρέψουν στο αρχικό τους μήκος. Στην πραγματικότητα όμως χάνεται μικρό ποσό ενέργειας στο περιβάλλον ως θερμική ενέργεια, ενώ η παραμόρφωση μπορεί να γίνει μόνιμη. Κάθε ελατήριο έχει κάποια όρια αντοχής αν τα υπερβούν θα παραμορφωθεί ή θα σπάσει. Επιπλέον, με την επαναλαμβανόμενη χρήση το υλικό χάνει τις ιδιότητές του λόγω μηχανικής κόπωσης και αν δεν αντικατασταθεί θα σπάσει.
*Νόμος του Hooke: Οι ελαστικές παραμορφώσεις είναι ανάλογες των δυνάμεων που τις προκαλούν.
Αν υποθέσουμε ότι όλα στην φύση είναι ενέργεια και δυνάμεις τότε στην ζωή μας θα συναντήσουμε πολλά ελάσματα που θα σπάσουν. Για την ακρίβεια όλα τα ελάσματα σπάνε, το αν είμαστε παρόντες ή όχι δεν έχει καμία σημασία. Το αν συμμετείχαμε στην φθορά ή όχι δεν μας κάνει αμέτοχους. Η αντίσταση στην φυσική φθορά είναι η αποχή της χρήσης. Όσο πιο σπάνια πλησιάζεις τα όρια του υλικού τόσο μειώνεις την μόνιμη παραμόρφωσή του. Ισχύει όμως το ίδιο και στην ζωή;
Η διαφορά του υλικού από τον άυλο κόσμο είναι η ανάγκη του στοιχείου για ύπαρξη. Το υλικό στοιχείο δεν έχει λόγο να αποδείξει την ύπαρξη του. Είναι εκεί και το βλέπεις, το πιάνεις, το μετράς. Το άυλο στοιχείο όμως δεν μετράται παρά μόνο μέσα από παραδοχές. Η αντίληψή του είναι σχεδόν μοιρολατρική και συχνά δεν αρκούν οι αισθήσεις για να το ορίσεις. Το άυλο στοιχείο έχει ανάγκη να εκδηλώνεται και άρα η αποχή το αφανίζει. Το άυλο δεν μπορεί να γίνει ελατήριο.
Πως οδηγείται στο τέλος οπότε η άυλη ταλάντωση; Πώς ορίζεται η αντοχή και η παραμόρφωση; Η συχνότητα έχει σχέση με την τελική καταστροφή; Η συμμετοχή;
