O σκοπός των social media λένε πως είναι η επικοινωνία. Ο πρωταρχικός τους όμως σκοπός είναι να εκφραστούμε. Να βγάλουμε από μέσα μας όποια ανάγκη και διάθεση. Και σε αυτή την αυθόρμητη πράξη έκφρασης που κάνουμε, στο ποστάρισμα, περιμένουμε να ακούσουμε ένα μπράβο, μια επιβεβαίωση που πιθανά να μην παίρνουμε από αλλού.
Όταν όμως εκτίθεσαι με τέτοια ένταση και διάρκεια δεν φαίνεται μόνο η ομορφιά. Δεν μπορείς πια να μακιγιαριστείς πριν βγεις έξω στον κόσμο. Δεν μπορείς πάντα να περνάς την πληκτρολόγησή σου από το φίλτρο συναισθηματικής νοημοσύνης και κοινωνικής ευσυνειδησίας, ούτε καν να προσπεράσεις την όποια κουτοπονηριά.
Στενοχωριέμαι πάντα όταν βλέπω άνθρωπο που ξέρω λίγο καλύτερα να αναπαράγει φιλοφασιστικά, ρατσιστικά, αναχρονιστικά, επιχειρήματα που μπορεί να “μοιάζουν” λογικά αλλά κρύβουν πολύ διχασμό μέσα τους. Δεν ξέρω αν είναι αφελής ή κρυφοφασίστας. Με αναγκάζει να κάνω τρεις και τέσσερις αναγνώσεις σε αυτά που λέει μπας και έχω εγώ λάθος. Και στο τέλος… στενοχωριέμαι περισσότερο γιατί τελικά στον διχασμό βλέπεις το υποσυνείδητο του άλλου και καταλαβαίνεις γιατί ζούμε έτσι.
Η απάντηση σε άδικες συγκρίσεις, σε γενικεύσεις, σε αδικίες, σε πίκρες είναι πάντα το «όλοι μαζί». Αν νιώθεις πως αγωνίζομαι μόνο για έναν ζήτα μου να αγωνιστώ και για σένα. Αν νιώθεις πως κάποιος ζητάει πολλά, ζήτα και εσύ. Αν νιώθεις πως συμβιβάζεσαι πάνω από τα όριά σου ζήτα μου να συμβιβαστώ και εγώ, να σε καταλάβω. Προσπάθησε να ενωθείς μαζί μου, όχι να με χωρίσεις απ’ τον άλλο. Προσπάθησε να νιώσεις αυτήν την συνοχή που πολλαπλασιάζει την δύναμη του ενός.
Θέλω πολύ να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτούς που με στεναχωρούν καθημερινά αλλά έχουν αρχίσει να με καταβάλουν. Και που και που εγκαταλείπω κάποιον πίσω, με ένα delete ή μια διαγραφή τηλεφώνου. Λυπάμαι που δεν έχω τόση υπομονή να τους αγκαλιάσω όλους και να περιμένω να καταλάβουν.