Θα ήθελα να είμαι guru της Κοινωνιολογίας και των Social Media. Ο άνθρωπος που μπορώ να ερμηνεύσω γιατί επιπλέουν οι φελλοί και γιατί ο τάδε υποτελικός έβγαλε στην φόρα την τάδε πληροφορία και το τάδε μέσο την γιγάντωσε. Όσο καλύτερα γνωρίζεις την δυναμική της μάζας τόσο καλύτερα μπορείς να την χειριστείς και είμαι σίγουροι πως οι μεγάλοι και τρανοί κάπως έτσι ανέβηκαν εκεί ψηλά. Δεν λέω πως όλα αυτά τα τρωτά σημεία του Έλληνα δεν εμφανίζονται σε όλο τον πλανήτη.
Δεν πιστεύω πως η ανθρώπινη κρίση είναι μόνο τοπική και δεν ελπίζω ότι κάπου υπάρχουν καλύτεροι άνθρωποι από εμάς. Ακόμα και σε κοινωνίες ιθαγενών να πας θα δεις αδικίες, καταπίεση, βία, έλλειψη δικαιωμάτων και ιδιωτικότητας… θα δεις σε μικρογραφία όλα αυτά που συμβαίνουν και σε εμάς. Μόνο που όλες αυτές οι εκφάνσεις την ανθρώπινης παρακμής στην πόλη χάνονται και η Ελλάδα γέμισε μικρές και μεγάλες πόλεις. Τρύπες που μέσα τους επιπλέουν άπειρα σκουπίδια και στριφογυρίζουν σαν σε δίνη με αποτέλεσμα πότε να μην μπορείς να τα πιάσεις. Επιπλέον σε ζαλίζουν και πέφτεις και εσύ μαζί τους ακολουθώντας την ίδια πορεία.
Για μένα το πρόβλημα βρίσκεται πάντα στο μέγεθος. Όσο πιο μεγάλο κάτι τόσο πιο δύσκολα το κουμαντάρεις. Θα πρέπει ή και εσύ να είσαι τεράστιος και πολυσύνθετος ή να χρησιμοποιήσεις την άλλη τακτική του διαίρει και βασίλευε. Αλλά στην δεύτερη εκδοχή είσαι μόνος και πάνω από τους άλλους. Χάνεις κάθε έννοια συλλογικότητας και προόδου. Χάνεις την έννοια της κοινωνίας ενισχύοντας το Εγώ σου, το οποίο φυσικά και επιθυμείς. Και όταν οι επιθυμίες είναι αυτές όλοι οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν και δεν αξίζουν. Κατά βάθος δηλαδή είναι μισάνθρωπος.
Προσπαθώ να εντοπίσω το σημείο όπου γίναμε όλοι μισάνθρωποι. Ήταν όταν μπήκε ο καταναλωτισμός στην ζωή μας; Όταν το ανδρόγυνο δεν είχε πια χρόνο ούτε για το παιδί του; Όταν κάηκε το πρώτο βιβλίο ή όταν κυκλοφόρησε το πρώτο περιοδικό πορνό; Τι από όλα αυτά αποσυντόνισε την κοινωνία και την μετέτρεψε σε πλήθος; Τι έκανε αποδεκτή την αδικία, την ατιμία και την ανοχή; Τι έστειλε για ύπνο την λογική και μετέτρεψε τον κόσμο σε πειθήνιο όργανο, σε μαριονέτα με κουμπιά και δυνατότητες πλοήγησης;
Με μια μικρή απόσταση συνειδητοποιώ ότι πέφτω πάλι στην λούμπα. Δεν είναι όλα αυτά κακά, υπήρχαν πάντα και θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι ότι υπερτερούν. Και υπερτερούν αυτών που χάθηκαν. Της αγάπης, της φιλίας, της αλληλεγγύης. Των φιλοσόφων και των απλών σοφών που γύρω από ένα τζάκι λένε ιστορίες. Χάθηκε η χαρά από τα άυλα, η τριβή με την εσωτερική αναζήτηση, η ευτυχία με τα απλά και καθημερινά πράγματα. Δεν φταίει το τι θέλουμε αλλά το τι δεν θέλουμε πια και ήταν όντως το πιο αυθεντικό μας στοιχεία. Η σκέψη για το ιδεώδες.
Πιστεύω απόλυτα πως οι άνθρωποι πρέπει να γράφουν περισσότερο. Βιβλία, κατεβατά, blogs για τον τρόπο που σκέφτονται. Για το τι τους απογοητεύει, τι τους λείπει, τι θέλουν. Εκεί θα μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας, να δίνουμε λύσεις, ωθήσεις και συχνά πυκνά θα μπορούμε να βρίσκουμε μια κοινή πορεία. Και θέλω να πάψουν οι πόλεις. Να γυρίσει η εξουσία στην αυτό-οργάνωση, στην τοπική αυτοδιοίκηση και την γειτονιά. Να αποφασίζω εγώ για την καθημερινότητά μου, για τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά μου, για την αδικία και το δίκιο μου. Θα ήθελα να ξέρω τι γράφει ο άνθρωπό μου όταν μένει πραγματικά μόνος…