δεν έχω κανένα κοινό με σένα που κοιτάμε το ίδιο

Νιώθω μια μικρή απογοήτευση -μια μοναξιά- για το πόσο μόνος είναι κάποιος στις επιλογές του. Δεν ξέρω πόσο ξεκάθαρο είναι αυτό που λέω, εμένα μου μοιάζει να μην παίρνει εξηγήσεις. Κι όμως το πιθανότερο είναι να μην καταλαβαίνεις τι λέω. Και εκεί αρχίζει το χάσμα. Τι να εξηγώ που ζούμε παράλληλα μα όχι μαζί. Πως […]

παρώδια και απόγνωση στην άγρια πραγματικότητα

Στο γραφείο 2 συνάδελφοι, μικροπαντρεμένοι, με 2 παιδιά έκαστος, μιλάνε στο τηλέφωνο με τις γυναίκες τους. Μαλώνουν και υστεριάζουν για τα πιο απλά πράγματα και εκφράζουν απόψεις και τάσεις που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα έλεγε -τουλάχιστον χωρίς να γελάσει όπως το να πάρουν τηλέφωνο τον Πρόεδρο των μαγειρείων του Δήμου να σταματήσει την κατάληψη. […]

Σπιρτόκουτο

Μαζί με την συννεφιά έρχονται πάντα δύο συναισθήματα (ευτυχώς όχι παράλληλα). Υπόκωφα νεύρα που συνοδεύονται σχεδόν πάντα από πονοκέφαλο. Όλα σου μοιάζουν πιο γκρίζα, οι άνθρωποι πιο εκνευριστικοί και η ασχολίες σου φορτικές. Αισθάνεσαι ότι το παραμικρό μπορεί να σε κάνει να ξεσπάσεις και θα προτιμούσες να είσαι σε ένα δωμάτιο με μαλακούς τοίχους, να […]