Στο γραφείο 2 συνάδελφοι, μικροπαντρεμένοι, με 2 παιδιά έκαστος, μιλάνε στο τηλέφωνο με τις γυναίκες τους. Μαλώνουν και υστεριάζουν για τα πιο απλά πράγματα και εκφράζουν απόψεις και τάσεις που κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα έλεγε -τουλάχιστον χωρίς να γελάσει όπως το να πάρουν τηλέφωνο τον Πρόεδρο των μαγειρείων του Δήμου να σταματήσει την κατάληψη.
Το σκηνικό εξελίσσεται εδώ και εβδομάδες, οι γυναίκες από την άλλη μεριά της γραμμής μου μοιάζουν το λιγότερο ηλίθιες, και γιατί τους παίρνουν τηλέφωνο στην δουλειά να συζητήσουν τέτοια θέματα και γιατί συνεχίζουν έναν καυγά που δεν έχει ουσία.
Προσπαθώ να σκεφτώ πως αυτά είναι τα προβλήματα της καθημερινότητας ενός ζευγαριού αλλά δεν είναι. Δεν έχει σημασία αν το παιδί σου κλαίει για να πάει σχολείο, αν μια μέρα δεν μπορεί να το πάρει η γιαγιά γιατί έχει κι άλλα εγγόνια και πρέπει να πας εσύ. Δεν έχει σημασία αν η γυναίκα σου πρέπει να κάνει σεμινάρια και εσύ θα κάτσεις με τα παιδιά 2 επιπλέον ώρες χάνοντάς τες από την προπόνησή του τέννις σου.
Νομίζω ότι τους απεχθάνομαι. Απ’ την μία φοβάμαι μην γίνω σαν αυτούς και από την άλλη καταπιέζω την λύπηση και την αντιπάθεια που νιώθω για αυτό το είδος των μικροαστών. Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν τους δημόσιους υπαλλήλους που απεργούν ενώ εκείνοι έχουν ξεπεράσει κάθε προθεσμία στην δουλειά τους. Είναι οι ίδιοι που επικροτούν την δικαστική παρέμβαση στον γέροντα Παΐσιο αλλά αρνούνται ό,τι οι μουσουλμάνοι έχουν δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν στην Ομόνοια, γιατί εδώ δεν είναι η χώρα τους. Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν όσους έβγαλαν τώρα την ΝΔ πρώτη γιατί εκείνοι πλέον ψηφίζουν Καμμένο. Τρέλα και Παρωδία και όλη σε μεγάλες δόσεις και δυνατές εντάσεις.
Νιώθω σαν το μικρό παιδί που βλέπει τους γονείς του να μαλώνουν και να παραλογίζονται. Βλέπει τους δασκάλους του να αδικούν και να φέρονται ανάρμοστά. Ζει σε ένα εχθρικό περιβάλλον όπου όλα και όλοι το βαραίνουν γιατί πολύ απλά δεν διάλεξε έτσι να ζει. Το παιδί ελπίζει: ότι θα μεγαλώσει, θα σπουδάσει, θα φύγει μακριά και θα είναι ελεύθερο. Εγώ ξέρω καλύτερα.