Μετά από 5 τρελά 24ωρα έχω καταφέρει να βρω 15 λεπτά για να χαλαρώσω. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να μην σκέφτομαι. Με πιάνει πονοκέφαλος. Τα βλέφαρα αρνούνται να μείνουν και κλειστά και με πιάνει μια αγωνία να καταμετρήσω ξανά όλα όσα έχω να κάνω, μην μου ξεφύγει τίποτα.
Η ιδέα να τα γράψω μου φαίνεται παιδική. Επιπλέον η νοερή τους καταμέτρηση και η άσκηση της μνήμης είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσω αυτό το μικρό προβληματάκι που με χαρακτηρίζει, το χρυσόψαρο. Άρα φτου και ξανα φτιάχνω μια λίστα με υποχρεώσεις, εργασίες και mustdo.
Η λίστα όμως είναι πολύ πιο σύνθετη απ’ ότι περίμενα. Δεν φτάνει μονο να τα απαριθμήσω αλλά πρέπει να γράψω και λεπτομέρειες, χρόνους, υλικά που πιθανόν να χρειαστώ, υπο-δουλειές που προηγούνται αυτών που μπαίνουν στην λίστα, υποχρεώσεις του άλλου που πρέπει να είμαι και εγώ παρούσα… και ένα σκύλο που πρέπει να αφιερώσω χρόνο για να μην του δημιουργήσω ψυχολογικά.
Πάμε πάλι να βρούμε τον πιο σωστό τρόπο να τα οργανώσουμε όλα…
Το κεφάλι είναι υπερβολικά πιεσμένο. Το αποφάσισα. Το υπόλοιπο 10λεπτο που έμεινε πάω στο σκοτεινό μου δωμάτιο. Αν θέλει ας έρθει και ο σκύλος.
