σχεδόν αληθινός

Σας το έχω πει ότι τώρα τελευταία αποστρέφομαι την λυρικότητα; Βλέπω ποιήματα, έμμετρο λόγο, υπόνοια ευαισθησίας και ξερνάω (υπερβάλλω αλλά…). Υπήρχε μια περίοδος που ήμουν έτσι. 5 ποιήματα κάθε μέρα, όμορφες εικόνες, κείμενα και πάλι κείμενα και άνθρωποι να περιστοιχίζουν αυτό το lifestyle.null Δεν είναι ότι δεν το καταλαβαίνω. Είναι τρόπος αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Είναι παράλληλος κόσμος. Είναι η καλλιέργεια και η ενδόμυχή σου ανάγκη να μοιάζεις με τα υψηλά αισθητικά σου πρότυπα. Πόσο όμως είναι αλήθεια; Πρέπει να είσαι πάντα έτσι και πόσο το εννοείς; Κάθε φορά που βγαίνει μια πρόταση από σένα είναι γιατί την νιώθεις ή γιατί την χρειάζεσαι; Προσπαθώ πολύ να μην κρίνω (πολύ όμως). Να δω την οπτική γωνία του άλλου. Αλλά ρε πούστη μου σε ποιον κόσμο ζεις; Είδες τους χρυσαυγίτες να κυνηγάμε μικρά παιδάκια; Τον μπάτσο να γελάει και τον μοναχό να πουλάει κομποσχοίνια; Είδες (ή δεν είδες) την απόδειξη που ποτέ δεν πήρες; Τον βενζινά που κλέβει στην αντλία και τον συνάδελφο που στηρίζει δεξιά; Ποια λυρικότητα; Ποια πραγματικότητα μπορεί να είναι όμορφη; Ποιος θα μπει να σου γράψει πως τα λες ωραία όταν αυτό που λες αντικατοπτρίζει την αλήθεια; Ακόμα προσπαθώ να δω με συμπάθεια τους «ευαίσθητους» για χάρη εκείνων των λίγων ειλικρινών. Νιώσε αλλά μην υποκρίνεσαι (τον καλλιτέχνη, τον ποιητή, τον καλλιεργημένο). Εκφράσου αλλά έχε πάντα τον φόβο που επιβάλλει το προσωπικό σου ήθος. Και ψάξε το πόσο αληθινός είναι, γράφ’ το κεφαλίδα στο επόμενό σου κείμενο και μετά προχώρα.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *