Νιώθω μια μικρή απογοήτευση -μια μοναξιά- για το πόσο μόνος είναι κάποιος στις επιλογές του.
Δεν ξέρω πόσο ξεκάθαρο είναι αυτό που λέω, εμένα μου μοιάζει να μην παίρνει εξηγήσεις. Κι όμως το πιθανότερο είναι να μην καταλαβαίνεις τι λέω. Και εκεί αρχίζει το χάσμα. Τι να εξηγώ που ζούμε παράλληλα μα όχι μαζί. Πως να χτίσουμε τον κόσμο όταν δεν τον θέλουμε ίδιο;
Δεν φτάνει να κοιτάς μόνο προς το ίδιο μέρος. Πρέπει να έχεις αντίληψη και ποιον θα προσπεράσεις φτάνοντας εκεί.
*πλην ενός.
ωραία ανάρτηση, κάτι τέτοιο νιωθω κι εγώ που κ που, αλλά εσύ το έντυσες όμορφα με λέξεις.