Νομίζω δεν έχω ζήσει ποτέ πιο φρικιαστικό πράγμα από τον ρόγχο της μάνα μου καθώς έπεφτε σε κώμα. Ούτε η μικρή αναλαμπή και η κραυγή της δεν με πόνεσε τόσο όσο ο επαναλαμβανόμενος ήχος που κάνει το ξερασμένο σάλιο στο φάρυγγα καθώς ο πνεύμονας πια δεν γεμίζει μόνο αέρα αλλά και υγρό. Δεν είχα ξαναδεί άνθρωπο σε κώμα, χωρίς διασωλήνωση. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως θα τον άφηναν σε ένα θάλαμο με ζωντανούς. Να τους γαμάει το μυαλό, τη ζωή που ήδη έχει απαξιωθεί στο κεφάλι τους. Και αυτό να μην το ορίζει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος.
Ποιος φταίει για αυτό; Γιατί δεν είναι η εξαίρεση. Συμβαίνει. Και δεν το μαθαίνουμε γιατί ποτέ κανείς δεν θέλει να πει ξανά όσα έζησε δίπλα στο θάνατο. Όσα τον πληγώνουν τόσο βαθιά μέσα του που τον κάνουν να μην βρίσκει πως να ζήσει μετά από αυτό.