Ένας σκύλος ξαπλώνει αφήνοντας ακάλυπτη την κοιλιά του. Είναι έτοιμος να δεχτεί χάδια. Να σου παραδώσει το πιο ευάλωτο σημείο του για να το ανταμείψεις με αγάπη και στοργή. Να σε εμπιστευτεί με την ζωή του γιατί από ένστικτο ξέρει πως δεν θα τον πληγώσεις. Ακόμα και αν για παιχνίδι κάποτε του έδωσες μια τσιμπιά. Ακόμα και αν πριν μια ώρα τον μάλωσες για την ζημιά που έκανε. Ακόμα και αν την προηγούμενη εβδομάδα άργησες 2 ώρες να τον πας βόλτα ή να του βάλει νερό ή να αφήσεις τον υπολογιστή για να παίξεις μαζί του…
Η οικειότητα των ανθρώπων σου είναι ακριβώς αυτή. Αν μην φοβάσαι να τους δείξεις το ευάλωτό σου σημείο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο απελευθερωτικό από το είσαι ξαπλωμένος γυμνός δίπλα στον άνθρωπό σου, χωρίς σκέψεις και χωρίς ανησυχίες. Χωρίς τον φόβο της αποδοχής ή της άνευ όρων παράδοσης. Ακόμα και με πλήρη ένδυση δεν υπάρχει τίποτα πιο καθαρτικό από τις ασυναρτησίες που λες σε έναν φίλο σου ενώ εκείνος δεν μιλά. Τις μειλίχιες σκέψεις, τα συμπεράσματα, τα συναισθήματα που πριν φοβόσουν ακόμα να παραδεχτείς και στον εαυτό σου. Χωρίς να φοβάσαι πως θα τα χρησιμοποιήσει εναντίον σου. Χωρίς να φοβάσαι την κριτική του. Χωρίς να πρέπει να είσαι σωστός.
Μόνο αν έχεις ζήσει την παράδοσή σου σε κάποιον άλλο και την ομορφιά της αποδοχής της, μπορείς να καταλάβεις την τραγικότητα των ανθρωπίνων σχέσεων. Το ότι πρέπει να μάθεις να συγκρατείσαι. Το ότι πρέπει να περιμένεις την απογοήτευση και την προδοσία. Το ότι οι άνθρωποι σε αξίζουν την καλοπροαίρετη διάθεσή σου. Γενικότητες που τείνουν να γίνουν κανόνας. Μπορείς να καταλάβεις πως η ανθρώπινη φύση πάντα θα έχει δύο σταθμά. Πως η φαιδρότητα θα είναι πάντα εκεί. Πως πρέπει να μάθεις να την περιμένεις. Πως πρέπει να διαλέξεις τι αρνί θα είσαι.
Όσο μεγαλώνω ταλαντεύομαι ανάμεσα στην αισιοδοξία και την καθημερινότητα. Ο σκύλος μου, ο άνθρωπός μου και δυο τρεις φίλοι είναι οι μόνοι που με κάνουν ακόμα να θέλω να παραδοθώ. Η σπίθα τρεμοπαίζει. Γίνομαι μελό αλλά η αισιοδοξία αναρρώνει.