Υπάρχουν σκέψεις που γυρίζουν στο κεφάλι μου. Σκέψεις που μεγαλώνω, που πάνω απολογισμούς, που παρατηρώ και συμπεραίνω.
Πλησιάζουν και τα χρόνια που θα είμαι μισή ζωή στην Αθήνα και μισή στο επαρχιακό πατρικό σπίτι.
Έχουν ήδη έρθει τα χρόνια που νιώθω αρκετά βέβαιη και ασφαλής στο να κρίνω: γονείς, παλιούς φίλους, συγγενείς, εμένα.
Σημείο καμπής όταν διάλεξα μια δουλειά από ανάγκη. Μου πρόσφερε όλα όσα με έκαναν αυτό που είμαι. Το χρήμα προκάλεσε την ευκαιρία για μια ζωή όπως την θέλω. Ανεξάρτητη, ενδιαφέρουσα, ελεύθερη για αναζητήσεις κυρίως εσωτερικές.
Οι σκέψεις όταν έγινε η επιλογή πολλές. Όπως και τώρα. Τώρα που ίσως και να επιβάλεται να ζήσω χωρίς αυτήν γιατί αρχίζει να επηρεάζει την ψυχοσύνθεσή μου.
Δεν μισώ την δουλειά. Μισώ τους ανθρώπους. Αυτούς που την επιλέγουν για άλλο λόγο από τον βιοποριστικό. Αυτούς που κάνουν το 8ωρό τους με ελαφρά την καρδία. Ή που ορίζουν τον εαυτό τους μέσα από αυτήν.
Είναι εξαντλητικό να περνάς ένα 8ωρο κάθε μέρα προσπαθώντας να επιβιώσεις και να συνεχίσεις να είσαι αυτός που είσαι. Τόσο εξαντλητικό που το σώμα αρχίσει να αντιδρά.
Ένα 8ωρο ουσιαστικά μόνος. Ο πιο συμπαθητικά κοντινός μοιάζει με άγαλμα. Κάποτε μοιάζαμε. Τώρα κρίνει τους ανθρώπους από το αν «βγάζουν δουλειά». Στα μάτια μου κινδυνεύει να μπερδέψει τους ρόλους. Να ενώσει τον άνθρωπο με το πιόνι.
Οι στιγμές που ψάχνεις συνάφειες, είναι η αδυναμία σου. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αλλάξεις το σύστημα από μέσα.
#idealism