Πριν κοιμηθώ έκανα την συνηθισμένη μου βόλτα στο timeline των social media. 2 ξένες λέξεις σε μία πρόταση που έχει γίνει η ίδια η καθημερινότητα.
Είδα αχαριστία, εκμετάλλευση, παραλογισμό. Είπα μόλις ξυπνήσω πρέπει να απαντήσω. Πρέπει να υποδείξω το λάθος. Πρέπει να τους κάνω να καταλάβουν.
Άργησα να κοιμηθώ. Αντί για προβατάκια μετρούσα εναλλακτικές απαντήσεις. Τρόπους να υποδείξω το λάθος χωρίς να θίξω. Χωρίς να προκαλέσω αντίδραση. Αντέκρουσα τον εαυτό μου ξανά και ξανά γιατί με νοιάζει η αντίδραση. Βρήκα τον σωστό τρόπο. Αυτόν που θα με κάνει να ανέχομαι λίγο πιο πολύ εμένα.
Κοιμήθηκα. Ξύπνησα αξημέρωτα. Προσπάθησα να ξανακοιμηθώ.
Σηκώθηκα.
Δεν θα σου πω το λάθος. Ποια είμαι εγώ να σου πω το λάθος; Αλλά πληγώθηκα. Γιατί χωρίς ίσως να το καταλαβαίνεις δίνεις υπεραξία σε ανθρώπους που δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δακτυλάκι. Γιατί εκείνους που κουράστηκαν δεν τους εκτίμησες. Δεν τους είπες ένα μπράβο. Δεν τους ευχαρίστησες. Και γιατί υποψιάζομαι πως καλοπιάνεις αυτούς που νομίζεις πως αύριο θα αυξήσουν και την δική σου υπεραξία.
Κι όμως. Είμαι η φωνή αυτού που αύριο δεν θα ξανασχοληθεί μαζί σου. Ακόμα κι αν το λάθος το έκανες ασυναίσθητα.
Γιατί, πριν λίγο καιρό, ήμουν εγώ που σου έδωσα υπεραξία.
