Σπιρτόκουτο

Μαζί με την συννεφιά έρχονται πάντα δύο συναισθήματα (ευτυχώς όχι παράλληλα).

Υπόκωφα νεύρα που συνοδεύονται σχεδόν πάντα από πονοκέφαλο. Όλα σου μοιάζουν πιο γκρίζα, οι άνθρωποι πιο εκνευριστικοί και η ασχολίες σου φορτικές. Αισθάνεσαι ότι το παραμικρό μπορεί να σε κάνει να ξεσπάσεις και θα προτιμούσες να είσαι σε ένα δωμάτιο με μαλακούς τοίχους, να μην κάνουν αντίλαλο τα πλήκτρα που χτυπάς.

Αλήθεια πόσα έχουν μαζευτεί που να σε νευριάζουν; Που να λες πως τα αντέχεις αλλά δυσκολεύεσαι όλο και περισσότερο να αγνοείς; Αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις στους καθημερινούς συμβιβασμούς πως θα αντιμετωπίσεις τα μεγαλύτερα και συλλογικά προβλήματα; Πως θα έχεις καθαρό μυαλό να βρεις λύσεις και διεξόδους;

Το δεύτερο συναίσθημα είναι η ηρεμία του προσωπικού σου χώρου. Ένα δωμάτιο, που είναι ανεχτό πλέον με κλειστά τα τζάμια, όπου μπορείς να παρατηρείς την βροχή έξω, τους ανθρώπους να περνάνε, τα αυτοκίνητα να τρέχουν και που και που κανένα φύλλο να χορεύει στον αέρα. Μπορείς να παρατηρείς τα πάντα με άδειο μυαλό και υπέροχα προστατευμένος από τους δικούς σου τοίχους και τζάμια.

Είναι μια κάποια ασφάλεια που σε κρατά μακριά από την πραγματικότητα. Και έχει μια αίσθηση σχεδόν βάλσαμου. Θα μπορούσε να είναι και εθιστική αν δεν έβρισκες κίνητρο να βγεις από εκεί. Να έρθεις σε επαφή με κάποιον άλλο, να ασχοληθείς με κάτι που «πρέπει» να γίνει. Πριν λίγα χρόνια θα μπορούσες να κάθεσαι απλά εκεί, για ώρες κοιτώντας έξω από το παράθυρο.

Τώρα τελευταία η μια κατάσταση διαδέχεται την άλλη σε γοργούς ρυθμούς. Όλα τα ενδιάμεσα είναι σαν νανοδευτερόλεπτα στο καθημερινό ψηφιακό ρολόι. Και όσο σπρώχνω το μυαλό μου στην δεύτερη κατάσταση, τόσο επιστρέφει η πρώτη. Την επόμενη φορά θέλω δώρο ένα σπιρτόκουτο να με χωρά.